سندرم تونل کارپال یکی از شایع ترین مشکلاتی است که دست را تحت تاثیر قرار می دهد. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است درد، بی حسی و ضعف عمومی را در دست و مچ احساس کنند. تغییر شیوه زندگی، مانند آتل مچ دست و تغییر در محیط شما، درمان‌های ممکن است. جراحی گزینه دیگری برای تونل کارپال است.
تونل کارپال فضایی در مچ دست است که تاندون ها و عصب میانی شما را نگه می دارد. این فضا در سندرم تونل کارپال فشرده می شود. یکی از علائم سندرم تونل کارپ، بی حسی است که در سراسر دست پخش می شود.
سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع است که باعث درد، بی حسی، گزگز و ضعف در دست و مچ می شود. زمانی اتفاق می‌افتد که فشار داخل مچ بر روی عصبی به نام عصب مدیان افزایش یابد. این عصب به انگشت شست، اشاره و میانی و نیمی از انگشت حلقه حس می کند. انگشت کوچک معمولاً تحت تأثیر قرار نمی گیرد.
چه کسانی در خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال هستند؟
افرادی که در معرض خطر سندرم تونل کارپال هستند کسانی هستند که فعالیت ها یا کارهایی را انجام می دهند که شامل استفاده مکرر از انگشت است. حرکاتی که می تواند افراد را در معرض خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال قرار دهد عبارتند از:
- وارد شدن نیروی زیاد به مچ دست.
- استفاده طولانی مدت.
- حرکات شدید مچ دست.
بسیاری از عوامل دیگر نیز می توانند در ایجاد سندرم تونل کارپ نقش داشته باشند. این عوامل می تواند شامل موارد زیر باشد:
- وراثت
- بارداری.
- شکستگی و دررفتگی مچ دست.
- تغییر شکل دست یا مچ دست.
- بیماری های آرتریت مانند آرتریت روماتوئید و نقرس.
- عدم تعادل هورمونی غده تیروئید (کم کاری تیروئید).
- دیابت.
- اعتیاد به الکل
- توده (تومور) در تونل کارپال.
- افزایش سن
- این بیماری نیز در زنان شایع تر از مردان است.
علائم سندرم تونل کارپال
علائم معمولاً به آرامی شروع می شوند و در هر زمانی ممکن است رخ دهند. علائم اولیه عبارتند از:
- بی حسی دست ها
- سوزن سوزن شدن و یا درد در انگشتان (به ویژه انگشت شست، اشاره و انگشت میانی).
- تکان دادن دست ها به تسکین علائم در مراحل اولیه بیماری کمک می کند.
علائم رایج در طول روز می تواند شامل موارد زیر باشد:
- سوزن سوزن شدن در انگشتان.
- کاهش احساس در نوک انگشتان.
- درد هنگام دست زدن به اشیاء کوچک.
- ناتوانی در دست گرفتن کتاب برای خواندن.
- سختی در نوشتن
- ناتوانی در استفاده از صفحه کلید کامپیوتر
روشهای درمان
سندرم تونل کارپال را می توان به دو روش درمان کرد: غیر جراحی یا با جراحی. هر دو رویکرد مزایا و معایبی دارند. به طور معمول، درمان‌های غیرجراحی برای موارد کمتر شدید استفاده می‌شود و به شما امکان می‌دهد بدون وقفه به فعالیت‌های روزانه خود ادامه دهید.
درمان های جراحی می تواند در موارد شدیدتر کمک کند و نتایج بسیار مثبتی داشته باشد.
درمان های غیر جراحی
معمولاً ابتدا درمان های غیرجراحی امتحان می شوند. درمان با:
- استفاده از آتل مچ دست در شب.
- مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن.
- تزریق کورتیزون. سایر درمان ها بر روش هایی برای تغییر محیط برای کاهش علائم تمرکز دارند. این اغلب در محل کار دیده می شود، جایی که می توانید تغییراتی برای کمک به تونل کارپال ایجاد کنید.
- فیزیوتراپی و تمرینات ورزشی یکی از موثرترین روش ها در درمان این عارضه است.
درمان های جراحی
زمانی که سندرم تونل کارپال به درمان‌های غیرجراحی پاسخ نمی‌دهد یا قبلاً شدید شده باشد، جراحی توصیه می‌شود. هدف از جراحی افزایش اندازه تونل به منظور کاهش فشار روی اعصاب و تاندون هایی است که از فضا عبور می کنند.
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی دست – فیزیوتراپی مچ دست – فیزیوتراپی در تهرانپارس – فیزیوتراپی در شرق تهران