آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت جانبی یک بیماری دردناک آرنج است که در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می شود. جای تعجب نیست که بازی تنیس یا سایر ورزش های راکتی می تواند باعث این عارضه شود. با این حال، چندین ورزش و فعالیت دیگر به جز ورزش نیز می تواند شما را در معرض خطر قرار دهد.
آرنج تنیس بازان التهاب یا در برخی موارد ریزش تاندون هایی است که به عضلات ساعد در قسمت بیرونی آرنج می پیوندند. ماهیچه ها و تاندون های ساعد در اثر استفاده بیش از حد آسیب می بینند – تکرار همان حرکات بارها و بارها. این منجر به درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج می شود.
علائم
علائم آرنج تنیس بازان به تدریج ایجاد می شود. در بیشتر موارد، درد به صورت خفیف شروع می شود و به آرامی طی هفته ها و ماه ها بدتر می شود. معمولاً هیچ آسیب خاصی در ارتباط با شروع علائم وجود ندارد.
علائم و نشانه های رایج عبارتند از:
- درد یا سوزش در قسمت خارجی آرنج شما
- قدرت گرفتن ضعیف
- گاهی اوقات درد در شب
- علائم اغلب با فعالیت ساعد، مانند نگه داشتن راکت، چرخاندن آچار، یا تکان دادن دست بدتر می شود. بازوی غالب شما اغلب تحت تأثیر قرار می گیرد. با این حال، هر دو بازو می تواند تحت تاثیر قرار گیرد.
دلایل آرنج تنیس بازان
مطالعات اخیر نشان می دهد که آرنج تنیس بازان اغلب به دلیل آسیب به یک عضله خاص ساعد است. عضله ECRB به تثبیت مچ دست در زمانی که آرنج صاف است کمک می کند. به عنوان مثال، این اتفاق در حین بازی تنیس روی زمین رخ می دهد. هنگامی که ECRB به دلیل استفاده بیش از حد ضعیف می شود، پارگی های میکروسکوپی در تاندون ایجاد می شود، جایی که به اپیکوندیل جانبی متصل می شود. این منجر به التهاب و درد می شود.
ECRB همچنین ممکن است به دلیل موقعیت خود در معرض خطر بیشتری برای آسیب باشد. با خم شدن و راست شدن آرنج، عضله بر روی برجستگی های استخوانی ساییده می شود. این می تواند به مرور زمان باعث ساییدگی و پارگی تدریجی عضله شود.
ورزشکاران تنها افرادی نیستند که به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند. بسیاری از افراد مبتلا به آرنج تنیس بازان در کار یا فعالیت های تفریحی شرکت می کنند که نیاز به استفاده مکرر و شدید از ماهیچه ساعد یا اکستنشن مکرر مچ و دست دارد.
نقاشان، لوله کش ها و نجاران به ویژه در معرض ابتلا به آرنج تنیس بازان هستند. مطالعات نشان داده است که کارگران اتومبیل، آشپزها و حتی قصابان بیشتر از بقیه مردم به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند. تصور می شود که تکرار و وزنه برداری مورد نیاز در این مشاغل منجر به آسیب می شود.
بازی تنیس یکی از دلایل احتمالی آرنج تنیس بازان است، اما سایر فعالیت ها نیز می توانند شما را در معرض خطر قرار دهند.
اکثر افرادی که به آرنج تنیس بازان مبتلا می شوند بین 30 تا 50 سال سن دارند، اگرچه هر کسی در صورت داشتن عوامل خطر ممکن است به آرنج تنیس بازان مبتلا شود. در ورزش‌های راکتی مانند تنیس، تکنیک ضربه نادرست و تجهیزات نامناسب ممکن است از عوامل خطر باشند.
اپی کندیلیت جانبی می تواند بدون هیچ گونه آسیب مکرر تشخیص داده شده رخ دهد. این اتفاق را ایدیوپاتیک یا با علت ناشناخته می نامند.
روشهای درمان
تقریباً 80 تا 95 درصد بیماران با درمان غیرجراحی موفقیت آمیز هستند.
اولین قدم برای بهبودی این است که به بازوی خود استراحت کافی بدهید. این بدان معناست که شما مجبور خواهید بود شرکت در ورزش، فعالیت های سنگین کاری و سایر فعالیت هایی که باعث علائم دردناک می شوند را برای چند هفته متوقف یا کاهش دهید.
داروها استامینوفن یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، ممکن است برای کمک به کاهش درد و تورم مصرف شود.
فیزیوتراپی و انجام تمرینات خاص برای تقویت عضلات ساعد مفید است. درمانگر شما همچنین ممکن است اولتراسوند، ماساژ یخ یا تکنیک‌های تحریک عضلانی را برای بهبود بهبود عضلات انجام دهد. شاک ویو تراپی نیز یکی از مدالیته های فیزیوتراپی در درمان سندرم آرنج تنیس بازان است. امواج شوک درمانی امواج صوتی را به آرنج می فرستد، این امواج صوتی باعث ایجاد میکروتروما می شود که فرآیندهای درمانی طبیعی بدن را ارتقا می دهد.
استفاده از بریس در مرکز پشت ساعد نیز ممکن است به تسکین علائم آرنج تنیس بازان کمک کند. این می تواند علائم را با استراحت دادن به عضلات و تاندون ها کاهش دهد.
پزشک شما ممکن است تصمیم بگیرد که ناحیه دردناک اطراف اپی کندیل جانبی شما را با یک استروئید برای تسکین علائم شما تزریق کند.
درمان جراحی
اگر علائم شما پس از 6 تا 12 ماه از درمان های غیرجراحی پاسخ نداد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
اکثر روش های جراحی برای آرنج تنیس بازان شامل برداشتن عضله بیمار و اتصال مجدد ماهیچه سالم به استخوان است.
روش جراحی مناسب برای شما به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد شامل دامنه آسیب، سلامت عمومی و نیازهای شخصی شما می شود. با پزشک خود در مورد گزینه ها صحبت کنید. در مورد نتایجی که پزشکتان داشته است و خطرات مربوط به هر روش صحبت کنید.
توانبخشی پس از جراحی
پس از جراحی، بازوی شما ممکن است به طور موقت با یک آتل بی حرکت شود. حدود 1 هفته بعد بخیه ها و آتل برداشته می شود.
پس از برداشتن آتل، تمرینات فیزیوتراپی برای کشش آرنج و بازیابی انعطاف پذیری شروع می شود. تمرینات تقویتی سبک و تدریجی حدود 2 ماه پس از جراحی شروع می شود.
کلمات مرتبط :